عصمت فرزادی
وقایع هجده تیر یا حمله به کوی دانشگاه
تهران به
مجموعه ناآرامیها و درگیریهایی که طی روزهای ۱۸ تا ۲۳ تیر ۱۳۷۸ و به دنبال توقیف روزنامهٔ سلام میان دانشجویان و نیروهای
انتظامی و بسیجیهای
موسوم به لباس شخصیها شکل گرفت گفته میشود.
فعالان حقوق بشر در ایران اعتقاد دارند که هفت
نفر در واقعهٔ حمله به کوی دانشگاه کشته شدهاند.
که تنها هویت عزتالله
ابراهیمنژاد و فرشته علیزاده مشخص شده
است
.شورای متحصنین در بیانیهٔ ۲۶ تیر مرگ تامی حامیفر را نیز تأیید کرد و سعید زینالی نیز از زمان دستگیری توسط مأموران امنیتی ناپدید شده و تا کنون نیز یافته نشده است.
چشم تعدادی دانشجو بر اثر اصابت گلوله تخیله و دست و پای عدهای نیز شکسته شد.همچنین تعداد زیادی دانشجو مورد ضرب و شتم و
دستگیری قرار گرفتهاند.
نام احمد باطبی، مهران میر عبدالباقی، حسین یکتا،
محمد رضا کثرانی، علی رحمتی نژاد، مهدی امینی زاده، امیر حسین بلالی، جواد رحیم
پور، مهدی فخرزاده، رضا ندیمی فر، آرمان رضاپور، محمود شرده ای، حمید جعفری و احمد
فرجی، اکبر محمدی، منوچهر محمدی و ... در این
میان به چشم میخورد.
از این وقایع به عنوان بزرگترین چالش جنبش
دانشجویی در ایران
پس از انقلاب ۱۳۵۷ یاد میشود.
پیامدها
بارزترین نتیجه این واقعه و رویدادهای بعدی (از
جمله عدم حمایت اصلاح طلبان از اعتراضات دانشجویی و همراهی یا سکوت در برابر این
سرکوب) گسست روزافزون میان دفتر تحکیم و مجموعه حاکمیت بود.
در مقابل اصلاح طلبان بر روی بخشی از دفتر تحکیم
وحدت که روابط نزدیک تری با ایشان داشت سرمایهگذاری کردند که نتیجه آن تقسیم دفتر
تحکیم به دو طیف اکثریت (مخالف نظام) و اقلیت (هوادار نظام) بود.
متقابلاً دفتر تحکیم وحدت (در مقابل بسیج که حامی
و نیروی تودهای محافظه کاران ایران است) که در انتخاباتهای مختلف از جمله دوم
خرداد نقشی اساسی در پیروزی اصلاح طلبان داشت،
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر